Van alle moeilijkheden die het leven mij te bieden heeft, inclusief op tijd naar bed gaan, is niet klagen over het weer probleem nummer één. Het is een verraderlijk iets om te doen. Eerst is het gezellig. Daarna heb ik dubbel last van het weer. Eigen schuld.
Deze week was er volop gelegenheid om te oefenen met het niet-klagen. Vooral afgelopen vrijdag, want toen lag de kleine straat waar ik woon helemaal vol met sneeuw. Ik wilde boodschappen doen, tot ik door het raam keek.
Dan mag je niet tegen jezelf zeggen: zul je zien dat ik gemeen val, iets breek en naar het ziekenhuis moet, daar loop ik vast en zeker een bacterie op en als ik dan mijn beide benen behoud, bof ik want voor hetzelfde geld ga ik er dood aan.
Het idee is, dat ik dan alleen tegen mezelf zeg: het kan hier en daar glad zijn.
Dat stoïcijnse, dus. Zo’n houding maakt het leven veel gemakkelijker.
Ik ben die vrijdag binnen gebleven om er eens goed over na te denken. Zaterdag had ik nog harder boodschappen nodig, dus ik moest wel de praktijk in.
Drie lagen truien (valbescherming), te grote laarzen (andere heb ik niet) en een dikke das om de winterjas, daar ging ik, schuifelend langs de huizen. Heus, een gemiddelde tachtigplusser is kwieker. Ik kwam behouden terug, maar geestelijk was er weer een deukje geslagen. Wat ben ik snel onder de invloed van de weersomstandigheden. Dat is verkeerd. Zo kan ik toch niet leven.
In de winter klagen dat het winter is, in de zomer puffen dat het zomers is, is het lente, dan voel ik me depri omdat alles om me heen vol belofte is behalve bij mij. Alleen wanneer het herfst is, het seizoen van dood en verval, voel ik me tevreden, waarom wil ik liever niet weten.
Mijn redding is dat ik optimist ben. Radicaal en ondanks alles. Netjes leven is te leren. Vroeger ging ik veel later naar bed, soms uren na middernacht, en dat heb ik toch ook kunnen veranderen. Soms gaat het mis. Steeds minder vaak. Dus de stoïcijnse methode moet lukken, met inzet en overgave. Ik zal dus niet ‘s morgens voor het raam staan te vloeken dat er alweer die ellendige sneeuw ligt, maar ik zal kalmpjes zeggen: “Gut, sneeuw.” En dan ga ik in alle rust een kopje thee zetten. Help mij geloven.
Vilan van de Loo
