Ik lag in bed en luisterde naar een geluid buiten. Het was iets met het dak. Of met de dakkapel. Of stond er een enge man op het dak en waarom stond die daar te klepperen? Slapen was er niet meer bij.
‘s Morgens werd ik wakker in de stilte. Daarna klepperde het weer. Ik begreep daardoor: het was dan wel vanzelf gekomen maar het zou niet vanzelf weggegaan. Het kon dus zo blijven of erger worden. Logisch denken is moeilijk. Het leidt tot uiteenlopende conclusies die vooral gemeen hebben, dat ik iets moet doen. Ik nam me voor die middag uit het slaapkamerraam te gaan hangen, op zoek naar de oorzaak van het geluid. Meer hoefde niet.
De grotere dingen van het leven kan ik beter aan dan de kleinere. Die kunnen me zo benauwen, het zijn klusjes die mijn tijd en aandacht wegknagen. Een geliefd bordje dat breekt en waar koop ik de geschikte lijm, het liefst met goudkleur, daarmee lijmen ze ook in Japan. Als ik de bus maar haal of de trein, en waarom ben ik toch niet eerder weggegaan. Is de melk nou alweer op. Geen tijd hebben om de wasmachine te laten draaien, want dan wil ik thuis blijven, je weet maar nooit. In die categorie viel ook het klepperen. Stoorzenders van het dagelijks leven, dat mijn schuilplaats is in deze rare tijd.
Doe mij maar een gewone dag. Dan voel ik me veilig. Niks aan de hand. Alles is zoals het gisteren was en morgen zal zijn. Lekker is dat. Gewóón.
Wat er op het dak aan de hand was, begreep ik die middag. Een zijplaat van de dakkapel klepperde door de wind. Ik maakte er foto’s van en stuurde een mail naar het onderhoudsbedrijf van de woningstichting. Je huis huren heeft tenminste dat voordeel, dat je geen grote zorgen hebt over het onderhoud.
Een dag later ging de telefoon al. Een vriendelijke stem, ze kwamen over een weekje de boel weer vastzetten. Het klonk als een klein klusje.
Het geklepper hoor ik nog steeds, maar ik lig er niet meer wakker van. De angst voor het onbekende is weg. Zelf op onderzoek gaan, een vriendelijke medemens die komt helpen, en opeens is de situatie weer rustiger. Dat wil zeggen: rustiger in mijn kop. Daar is het veranderd. Gewoon door een beetje begrip.
Vilan van de Loo
