De stad was anders, de straten waren anders. Overal zag ik het uniform. Net of het er altijd was geweest en nu opeens, speciaal voor veteranendag, mocht het weer even zichtbaar zijn. Ik keek mijn ogen uit.
Is er ooit tijd geweest dat de doorsnee burger al die verschillen in het uniform begreep? Marine en landmacht moet lukken, maar er is veel meer. Al die regimenten en dan die decoraties nog, het duizelde me op een aangename manier.
Die dag werd zichtbaar hoe ingewikkeld en interessant onze krijgsmacht is. En ik dacht, dit zijn de mensen die geroepen werden en worden als er ellende is. Dan gáán ze, zonder te twijfelen en ook zonder te vragen of er wel glutenvrij brood is. Ik voelde me klein met mijn gemiezemuis. Toen reed een auto met oudere Indische jongens voorbij, ze zwaaiden allemaal en het ontroerde me, want ik dacht aan het KNIL, en hoe lastig het tegenwoordig is om te zeggen dat je daar een zwak voor hebt.
Op het Malieveld zag ik nog meer soorten uniformen. En wat men materieel noemt. Staat er zomaar een helikopter. Een tank klein model. Overal waren oudere en jongere veteranen. Tentjes. Boeken. Marco Kroon (ik ben een fan). Ik hing gezellig rond bij de veteranenvereniging van het Regiment Van Heutsz en sprak over Indië, en over het verbinden ven verleden, heden en toekomst.
Steeds weer dacht ik, eigenlijk wil ik in een maatschappij leven waarin het uniform gewoon zichtbaar is. Een onzichtbare krijgsmacht bestaat eigenlijk niet. Of nou ja, die bestaat alleen in nieuwsberichten over budgetten en over missies in verre landen. Maar dan heb je niet dat alledaagse, waardoor het vanzelf spreekt dat er burgers en militairen zijn. Dat moet je zien. Ik weet dat er verordeningen zijn geweest vanwege de veiligheid. Snap ik. En dat accepteer ik, natuurlijk. Maar het houdt me niet tegen om het anders te wensen.
Toen ik van het Malieveld wegliep, zag ik twee oudere veteranen naast elkaar voor een boom staan, de een in het groen, de ander in het blauw. Van die correcte nette mannen, kort haar, atletisch postuur. Ze poseerden voor een camera en lachten. De zon scheen, het was nog steeds droog, en het leek even een feestelijke dag, waardoor iedereen vergat waardoor een veteraan nu eigenlijk een veteraan is geworden.
Vilan van de Loo
