In de week voordat de nieuwe kast kwam, begon ik op te ruimen. Het oude kastje moest leeg en weg. De stapeltjes moesten ontstapeld worden. Mijn huiskater Bert keek kritisch naar al die veranderingen. “Het moet, Bertje,” zei ik.
Ja, het moest. Ook al hou ik evenmin van veranderingen. Wanneer alles werkt zoals het is, dan kan alles dus zo blijven. Zo kom je vanzelf in een situatie terecht waarin het interieur langzaam onzichtbaar wordt onder de spullen die je “even” erbij zet. Nu ik ging opruimen, ontdekte ik pas wat ik de afgelopen jaren had verzameld. Boeken. Correspondenties. Aantekeningen. Oude ansichten. Tijdschriften waarin een regeltje stond over een interessant onderwerp. Minstens zeven knopendozen en een zakje losse knopen. Enzovoort, enzovoort. Het leek wel of ik een magazijn leegruimde, zoveel kwam er vandaan.
Wat stuk was, gooide ik weg. De rest bracht ik naar een pas geopende weggeefwinkel. Elke keer als ik daar kwam, stond het tjokvol spullen. Ik was nooit de enige die iets kwam brengen. Met auto’s vol werd het gebracht, en buiten op de stoep stonden de tafels, de stoelen en de kleine kastjes. De mensen van de weggeefwinkel konden de toevloed nauwelijks aan. Toen ik met twee tassen boeken kwam, moest ik ze zelf op de planken zetten.
Het troostte me wel, dat ik niet de enige verzamelaarster was. Alleen had ik niet gedacht, dat we met zo velen waren. En dat wij bij elkaar ook zo heel veel spullen hadden. Zelfs Bertje heeft meer muizen dan hij in een katerleven stukgespeeld krijgt. Waarom is dat zo?
Iets kopen is leuk, en daarna zit je ermee. Kopen is leuker dan bezitten. Hamsteren staat hier los van, dat is voorraad aanleggen voor slechte tijden. Dat geldt ook voor aanbiedingen.
De kasten staan, maar ik ben er nog niet. Want ik weet nu dat ik veel meer heb dan ik dacht. Als ik aan de berging denk, knijp ik mijn ogen dicht van ontzetting. Dan is er de schuur nog, waar ik nauwelijks meer in kan. Dat komt doordat ik een kastje van de ene kamer in de schuur zette. Daardoor besefte ik weer dat het echte opruimen iets anders is dan verplaatsen. Het is weggooien.
Het is min of meer vanzelf gegaan, dat het huis zo vol raakte. Het weer leger maken, gaat helemaal niet vanzelf. En daar zit een levensles in, vermoed ik.
Vilan van de Loo
