We hebben nu dus die discussie over katten die in het openbaar wel of niet aan een tuigje moeten, en hoe belangrijk die vraag ook is, we slaan daarmee een andere over. Moeten kinderen aan een tuigje? Die jonge kinderen?

Zelf heb ik nul kinderen, dus ik kijk altijd met enige nieuwsgierigheid naar ze. Hoe ze zijn. Wat ze zeggen. En aan welk gevaar ze weer eens ontsnappen want geloof me, dat gebeurt keer op keer, vooral met de kinderen jonger dan tien jaar.

Ik sta op het treinperron en zie twee kinderen rennen en elkaar duwen. Op zich leuk. Maar moet dat als er elk moment treinen binnenrijden? De ouders kijken meestal op hun telefoon of huldigen het standpunt dat kinderen nu eenmaal zo zijn. Wanneer ik het echt eng vind, dan ga ik tussen de kinderen en de rand van het perron staan en schuifel dan naar achteren, als ware ik een menselijke duwmachine. Vaak werkt het.
Of in de stad, waar kinderen moeten leren fietsen. Van wie? Niet van mij. Een kinderfietsje is gauw neergemaaid in het verkeer waar mensen haast hebben. En een vader die roept: “Voor mij uit fietsen”, die is in geval van nood de toekijker. Dan de stoepen, met het doorrazende verkeer er pal naast, waar kinderen alle kanten op mogen lopen. Een vergissing hoeft maar één keer gemaakt te worden en dan het is te laat.

Een kind verplicht aan een tuigje houden, dat zou een grote vooruitgang zijn. Het dwingt oplettendheid van de ouders af, wat een pluspunt is. Dat tuigje kun je kort houden (“We gaan de tram in”) of laten vieren in een kalme zijstraat. Weten die kinderen zelf wat veilig is? Neen.
Rennen en gek doen mag alleen thuis, op het schoolplein, bij de buitenschoolse opvang of in een speeltuin. Dan zegt u: “Ja maar het zijn kinderen, die moeten zich kunnen uiten.” Ja, vast. Kinderen zeker wel, maar katten opeens weer niet? Zij maken ook deel uit van onze maatschappij, onze cultuur, en van de schepping.

Tuigjes zijn voor niemand leuk, niet voor een dier en niet voor een mens. Ik moet zeggen: voor geen enkele persoon. Die hele discussie gaat eigenlijk over iets anders, waarvoor alleen ouderwetse woorden bestaan als vriendelijkheid en verdraagzaamheid en kalmte. Daar scoor je natuurlijk geen mediapuntjes mee in de kranten. Wel met zo’n verhaal over een tuigje.

Vilan van de Loo