Tot voor kort wist ik niet dat ik een middenoor had, twee om precies te zijn, beiden netjes verborgen in het hoofd, maar nu weet ik het wel. Mijn rechtermiddenoor is ontstoken. Dat was een verrassing.
Het begon op een donderdagochtend. Een stekende pijn bij het oor maakte me wakker. Meteen keek ik op de wekker: dertien minuten over vijf. Ik neig tot administratie, dus ik noteerde de tijd op het kladblok bij het bed. Toen gaf ik me over aan het steken, kloppen en het meedeinen op een aanzwellende golf geluiden van bonzen en gonzen, zoals ik dat nog nooit eerder had gehoord. Het leek of er in mijn hoofd een oude boot heen en veer aan het varen was. De poes sliep intussen vredig verder.
Later op de dag kwam ik thuis van de apotheek met antibiotica, neusspray en een voorraad pijnstillers. Geduld verkochten ze niet en juist dat had ik het hardste nodig.
Het merkwaardige van ziek zijn is dat het me elke keer opstandig stemt. Het komt nooit uit, dus waarom nu. Ik had afspraken in de agenda staan, als bewijs dat ik niet ziek kón zijn. Toch was ik het, tegen alle wensen en willen ingaand. Noodgedwongen lag ik op de bank mijn situatie te overdenken.
Over het algemeen ben ik redelijk gezond. Daar ben ik niet dagelijks dankbaar voor, omdat ik het te druk heb met van alles willen en van alles doen. Heerlijk, dingen doen. Bedenken dat er in een archief in Amsterdam spullen liggen die ik wil zien en drie dagen later alles gezien en gefotografeerd hebben, zodat ik het thuis kan bestuderen. Met een middenoorontsteking doe je haast niks, ontdekte ik.
Het goede nieuws is dat het overgaat, en dat het, net als elke aandoening hiervoor, me sterkt in mijn voornemen uit elke dag te halen wat er te halen valt. Dat betekent ook weer zelfonderzoek, want voor zoiets moet je weten wat belangrijk is. De een is hondenmens, ik ben kattenmens maar vind iedereen met een vacht best lief (inclusief mannen met borsthaar). Voor mij betekent belangrijk: waar ik over vijf jaar nog iets aan heb. Goede gewoontes opbouwen, vriendelijk zijn tegen mensen die me irriteren (dat is hun schuld niet) en toch leren om dankbaar te zijn voor alles dat wel kan op een gewone dag van gezondheid, omdat gewoon dus het bijzondere is.
Vilan van de Loo
