Op de dag dat ik dit schrijf, is het drie jaar geleden dat ik met een splinternieuw reiskorfje op weg ging naar het Dierenhospitaal. Op de website had ik een foto gezien van een ietwat wantrouwig kijkende kater. Zeven jaar, angstklachten, op zoek naar een rustig thuis.
Toen Bertje bij mij kwam wonen, werd die derde juni zijn verjaardag. Wat gek hoe snel de tijd voorbij is gegaan. Bertje en ik zijn elke dag zo vanzelfsprekend samen, dat het lijkt of het altijd zo geweest is. Misschien is dat wel geluk. Een gevoel dat elke dag anders kleurt, warmer maakt, beter zelfs. De vanzelfsprekendheid van het samenzijn, met vaag de verwachting dat het zo zal blijven, omdat je je niet meer kunt voorstellen dat het verandert.
Dwars door de vanzelfsprekendheid van ons samenzijn, snijdt een scherp besef dat Bertje waarschijnlijk het eerste zal gaan. Misschien is het cru om het te zeggen, maar ik weet dat onze uren samen geteld zijn, alleen niet door mij. Dat maakt die uren kostbaarder. Daardoor zit er van mijn kant een verzachting in wanneer hij wil aaien en ik liever wil werken: ik aai, want nu heb ik hem nog.
Dit heb ik geleerd. Met Tim, de kater die voor Bertje bij me woonde, had ik dat niet. Wanneer Tim ziek was, werd hij elke keer beter. Dus daar begon ik op te rekenen en een leven zonder Tim bestond voor mij niet. Toen kwam het moment dat Tim niet meer werd. Een week voor zijn twintigste verjaardag stierf hij, in mijn armen. Ik was tot op het bot alleen, zoals ik nooit eerder alleen geweest was.
Het was een harde les over vergankelijkheid van samenzijn. In die les kreeg ik een keuze aangeboden. Wanneer ik weet dat de geliefde eerder dan ik zal sterven, kies ik dan wel of niet voor die liefde? Destijds hoorde ik van anderen dat ze “er nooit meer aan begonnen”, omdat ze de pijn van dit afscheid niet meer wilden meemaken. Dat snap ik. Van binnen wist ik zelfs op de momenten van het diepste verdriet, dat dit toch een kleine prijs was voor alle jaren van geluk met Tim, en dat ik het zó opnieuw zou doen.
Bertje en ik delen nu dit huis, een leven en onze liefde, al drie jaar lang, kostbare uren, die ik koester.
Vilan van de Loo
