Met de zomer komt ook het aanbod van cursussen die allemaal na de zomer te volgen zijn. Nog steeds met stip op nummer één: alles dat met rust en ontspanning te maken heeft. Het lijkt iets dat je kunt leren, waarna je er levenslang iets aan hebt, dus dat mag best wat kosten, vinden de aanbieders.
Deze zondagmiddag dacht ik daar verder over na, liggend op het tapijt. Het trok me best aan, zo’n cursus yoga. Een enkele cursusles per week waarvan ik vast dagen lang profijt had, of iets met zen of meditatie. Maar ja, elke week erheen moeten en steeds omkleden, het gedoe om zoiets heen is vaak zo ergerlijk. Toen ik aan kleedkamers en doucheruimtes begon te denken, en het riscio dat een gek daar in het geniep filmpjes zou maken die op YouTube terecht kwamen, voelde ik het in mijn nek prikken, een aankondiging van hoofdpijn.
Naast mij op het tapijt lag Bert te spinnen. Hij had een heerlijke dag. ‘s Morgens knuffels en een snack, in de zon hangen en dan was ik ook nog eens de hele tijd thuis. Bert houdt van samen-zijn, dat vindt hij het belangrijkste dat er is. Even hield hij op met spinnen om te gapen en wat na te smakken. “Gezellig hè?” zei ik. Bert kneep langzaam zijn ogen dicht, en daarna deed ik het ook, en toen hij weer en net toen ik het nog een keer wilde doen, hopte hij van het tapijt op zijn bankkussen en miauwde: “Kom nou ook.” Daar zijn we die middag samen in slaap gevallen. Ik was eerder wakker dan hij en luisterde naar zijn ademhaling. Soms bewogen zijn pootjes een beetje, dan droomde hij. Misschien rende hij wel door een zonovergoten weiland naar de horizon.
Weer aan mijn werktafel zittend, begreep ik pas hoe eenvoudig ontspannen kon zijn. Gewoon liggen naast iemand die van je houdt en van wie jij houdt. Samen zijn en niks doen. Wat naar elkaar kijken. Weten dat alles eindig is, maar dit uur, dit moment van nabijheid is er wel. Spinnen. Gapen. Zuchten. Aaien.
En zo wist ik dat ik niet op cursus zal gaan om te leren ontspannen. Ik kon het al, maar ik wist niet dat het zo eenvoudig was. Dat heb ik wèl moeten leren, van een grote roodwitte kater genaamd Bert.
Vilan van de Loo
