Elk jaar hetzelfde liedje met die verhoging van de zorgpolis. Het is net of we dankbaar moeten zijn dat er niet méér verhoging komt. Precies die suggestie maakt me opstandig.
Elk jaar hetzelfde liedje met die verhoging van de zorgpolis. Het is net of we dankbaar moeten zijn dat er niet méér verhoging komt. Precies die suggestie maakt me opstandig.
Zonder zorgpolis gaat haast niet, dus we zijn ertoe veroordeeld. Ik heb al jaren dezelfde polis, eenvoudig omdat ik al die verschillen en vergelijkingen niet kan overzien. Het kan best wezen dat ik elders tien euro kan besparen, maar misschien zijn ze daar weer onaardig aan de telefoon: “Dat moet u allemaal digitaal regelen, daar zijn we niet voor.” Als je ziek bent, heb je vriendelijkheid nodig. Maar de zorgpolis is keiharde bisnis geworden.
Dat doet iets anders met me. Want net als u ben ik in die zorgwereld allereerst klant en daarna patiënt. De overheid wantrouwt mij en laat me als het even kan extra betalen, om zeker te weten dat ik echt ziekenzorg nodig heb. Het laatste ziekenhuis waar ik moest zijn, stuurde ook nog eens brieven in kleur gedrukt en enkelzijdig geprint, wat twee keer een verspilling was, maar een klacht erover kon ik nergens indienen. Ik ben een klant met gedwongen winkelnering, en dat bevalt me niet, want de winkelier ziet me liever gaan dan komen.
Dus ieder jaar, bij alweer een verhoging, kijk ik in mijn polis wat ik nog kan opmaken aan zorg. Ik ga rekenen: wat kost een behandeling, hoe is een eigen bijdrage, wat betekent dat voor mijn maandbedrag. Ik heb nog behandelingen fysiotherapie die ik kan opmaken aan die aardige mevrouw die iets met mijn stijve schouders kan. Bij mijn nieuwe tandarts kan ik wat vullingen laten vervangen, wat netter staat. Misschien dat een ronde acupunctuur iets kan doen tegen aanvallen van hooikoorts volgend jaar. Het is zorg zoeken voor het kleinste klachtje dat ik heb. Dat is ook marktwerking, zeg ik rebels tegen de overheid die dit zo nodig wilde.
Al lezende kom ik veel tegen waar ik voor betaal en niks mee doe. Kraamzorg zal ik nooit hoeven en specifieke behandelingen voor mannen evenmin. Dat heet solidariteit. Voor elkaar betalen. Het is een mooi principe, ook al is het afgedwongen en daarom vanzelf minder waard. Waar ik met die dure polis en de solidariteit op kan rekenen, weet ik nauwelijks nog. Een ziekenhuis kan sluiten, medicijnen kunnen niet meer leverbaar zijn, en daar staan we dan. Ik heb liever vandaag dan morgen het ziekenfonds terug.
Vilan van de Loo
