Elke zaterdag ga ik naar de markt en elke zaterdag ga ik naar dezelfde kraam, om hetzelfde te kopen als de week ervoor. Maar nu lag er iets waarvan ik moest lachen. Scheve komkommers, die meer dan scheef waren. Zulke had ik nog nooit gezien.
Ze hadden een bak vol in de aanbieding: twee voor 1,50 euro. Het was moeilijk kiezen, zo leuk en gek waren de komkommers. De ene had een dik begin en dun einde, in de ander zat een knik waardoor Noord en Zuid tegelijkertijd werden aangewezen en een derde leek ambitie te bezitten voor kurketrekker. Ik bestelde appels, druiven en peren, kocht de laatste spitskool, nam twee stronken broccoli, aarzelde over bananen en tussendoor probeerde ik een besluit te nemen over de vrolijkste komkommers die ik ooit had gezien. “En deze twee,” besloot ik uiteindelijk, om de twee raarste bij mijn boodschappen te leggen.
Bij de supermarkt kom ik weleens groente en fruit tegen met een oorspronkelijke vorm. Daar hangt dan meteen een etiket aan: buitenbeentjes. Zoiets klinkt naar prachtwijken, speciaal-zijn en geen problemen zien maar uitdagingen hebben. Woorden die je doen voelen dat er ergens iets niet in orde is. In de supermarkt moet elke peer op de andere lijken. Dat is absurd. Zo zijn peren van zichzelf niet, en komkommers evenmin. Maar de mensen willen het, zei een supermarktman een keer. O ja? Deze mens wil het helemáál niet. Deze mens wil gezonde voeding, dus waar zo min mogelijk mee geknutseld is. En zo zijn er meer mensen.
Deze week staat plantaardig eten extra in de belangstelling. De-week-van. Vegan, heet het in moderne taal. In de Volkskrant las ik een jubelende recensie van een vegan restaurant waardoor ik er meteen heen wilde. Toen dacht ik: er is iets aan het kantelen in de tijdgeest. Plantaardig eten is nu het hipste van het hipste, en als het modieuze ervan voorbij is, houden we een nieuw normaal over. Dat draagt bij aan het nadenken over wat we wel en niet eten. Biologisch eten heeft ook een betere naam dan vroeger; misschien kunnen we best zonder al die chemische mesten en pesten.
Bij mij thuis begint de nieuwe tijd normaal te worden. De enige die vlees eet is mijn grote huiskater Bert, van een goed merk, zonder toegevoegde suikers. En wat denkt u? Hij heeft nog nooit zo lekker gegeten. En ik heb nog nooit zulke leuke komkommers gehad.
Vilan van de Loo
