Die middag ging ik naar het tuincentrum, op zoek naar een klein vogelhuisje. Dat zou ik aan de buitenkant van het raam hangen. Goed voor de vogels, spannend voor mijn huiskater Bert die zo graag in de vensterbank zit. Het tuincentrum bleek nogal groot te zijn. Nu moet ik zeggen dat ik een gezonde afstand bewaar tegenover de natuur. Ik hoef er niks van in huis, ‘s avonds vertrouw ik het bos nog minder dan overdag en wat levende organismes betreft, Bert en ik hebben aan elkaar genoeg. Meer hoeft niet. Vanwege die instelling was het jaren en jaren geleden dat ik een tuincentrum had bezocht. Hoe het er was, wist ik niet meer.
De deuren zoefden geruisloos achter me dicht. Voor me lag een winkelpad, dat benadrukt werd door grote borden aan het plafond waarop de koele mededeling stond: “winkelroute”. Eigen initiatief van de klanten stelde het tuincentrum duidelijk niet op prijs. Ik begon te lopen langs stellages vol kussens, tuinkabouters, lampen, planten en bomen die nog moesten groeien. Alles werd even fel beschenen door goedkoop licht. Daglicht was er niet. Na een kwartier flink doorlopen zette iemand de muzak harder. Plotseling snerpten er Kerstliedjes door het pand, de feestdagen waren op dat moment begonnen. Ik kreeg het er benauwd van. Waar bevonden de vogelhuisjes zich in vredesnaam? En de uitgang? “Nee mevrouw,” zei een medewerker, “een korte route bestaat niet hier. Volgt u de gewone route.” Hij knikte naar de borden in de lucht en liep weg, een andere kant op.
Die middag zag ik langs de verplichte winkelroute een verbazende verzameling lelijke en overbodige spullen, waarvan ik oprecht hoop dat niemand ze in de tuin wil neerzetten. Een tuin, dat is toch iets met natuur? En geen partycentrum? Of een fuif met thema Kerst?
Pas bij de kassa vond ik het schap met de vogelhuisjes. Er was een ruime keus in soorten en maten. Na lang nadenken (ja, wat vinden stadvogels eigenlijk leuk?) koos ik een kleine rieten hoorn, gevuld met pindakaas en zaden. Nog geen vijf euro. Snel propte ik het in mijn tas, dankbaar om zodadelijk bevrijd te zijn uit de winkelgevangenis.
Het vogelhuisje hangt er inmiddels bijna een week. Er heeft nog geen enkele vogel een hapje van de voedzame pindakaas willen nemen. Net of ze voelen waar het vandaan komt. Ik kan ze geen ongelijk geven
Vilan van de Loo
