Het is een deugd om gul te zijn, royaal met tijd en met geld, en daarom was het een klap toen ik besefte hoe knieperig ik eigenlijk was. Dat kwam door het opruimen van mijn bureaukastje.
Even voor de beeldvorming. In mijn woonkamer staat een rij van vier kastjes, die vormen een mooie rij in het verlengde van mijn werktafel. Erop liggen allerlei boeken. En in die kastjes zit weer archiefspul, waarmee ik boeken hoop te maken. Er is evenwel een uitzondering en dat is mijn bureaukastje. Dat staat onder de tafel. Oorspronkelijk zaten er vijf laden in, maar sinds ik in drift er eentje in elkaar beukte – het wilde niet open – heb ik er nog maar vier. Daar kan best veel in. Dat bleek wel tijdens de laatste opruiming. Wat ik onderin de laagste lade vond, verbaasde me.
Helemaal in een hoek gepropt zat een kleine, schuin afgeknipte envelop, die duidelijk al eerder in gebruik was geweest. Erop stond: ‘postzegels’. Erin zaten inderdaad postzegels, die ik ooit stuk voor stuk van een envelop had geknipt. Van een niet gestempelde envelop. Van post die ik bij nader inzien toch maar niet verstuurde. Of van een envelop waarop het me niet gelukt was het adres netjes te schrijven. Het was een verzameling van jaren, een klein kapitaal, als die postzegels nog geldig waren geweest tenminste. Maar die periode was al lang verstreken, zo oud waren ze.
Meteen dacht ik terug aan die keer dat ik een grote fles Chanel no 5 voor mezelf aanschafte. Eau de parfum, duur spul. Elke dag dragen leek me een verspilling. Zuinig aan, dat was beter. Pas nadat ik mezelf maanden achtereen mezelf het geluk van deze geur had ontzegd, opende ik de fles. Entoen rook ik dat het parfum verschraald was. Ondraagbaar. Tegen het vieze aan. Ach, was ik maar royaal geweest, dan had ik me die maanden herinnerd als een periode van geurig welzijn. Maar ik was knieperig en zo hield ik helemaal niets over. Geen parfum, geen herinnering. Een gepaste straf.
En wat ga ik doen met die onbruikbare postzegels? Misschien moet ik ze inlijsten en ophangen, om mezelf zo de les te laten leren die erin schuilt. Gebruiken wat je hebt, wanneer je het hebt. Dan heb ik er nog wat aan, al is dat weer een knieperige gedachte, vrees ik.
Vilan van de Loo
