Daar stond ik, voor het schap met de chocoladetaarten, met mensen naast me, achter me en voor me. Iedereen wilde chocoladetaart. Elke seconde werd het schap leger en leger. En toen nam ook ik een taart en ging ermee naar de kassa. Dat was mijn eerste domheid.
Ik was nog niet thuis, of ik had al spijt van mijn aankoop. Kan ik tegen suiker? Nee. Word ik snel misselijk? Ja. Kan ik verstandig zijn en genoegen nemen met een klein stukje afsnijden? Nooit. Maar de taart aan de vogels doneren wilde ik niet. In plaats van rustig na te denken, ging ik terug naar de winkel, naar hetzelfde schap met de taarten. Want in mij klonk een klein stemmetje dat zei: “Misschien heb je het verkeerde gekocht. Ga nog eens kijken, gewoon voor de zekerheid.”
De winkel had de taarten afgeprijsd. Per twee waren ze goedkoper. Veel van de aanbieding was er niet meer over, dus ik moest snel beslissen, ook al omdat de winkel snel ging sluiten. Ik nam twee taarten en rekende af. Buiten keek ik op de kassabon. Zojuist had ik veertig cent bespaard door twee euro meer uit te geven, en dit aan eten waar mijn gezondheid onder zou lijden en waardoor mijn rok strakker zou zitten. In mijn koelkast lagen de drie domheden op mij te wachten.
Wat gaat er toch door ons heen in december? Het is nu begin januari en de vorige maand lijkt al zo ver buiten het emotionele bereik te liggen. Alles was toen anders. Ik voelde me anders dan nu. Van slag. Raar. Onrustig, met steeds het idee dat ik nog iets moest doen of laten, iets moest zeggen of kopen, iets moest regelen, zonder te weten wat dat iets nu was. Het is mijn minst favoriete tijd van het jaar. Iedereen is een beetje gek. Alles is onbetrouwbaar. Nee, dan januari. Het leven ligt voor ons open, als een boek met lege bladzijdes. Ik blader er met vreugde door. Janauri is een belofte van het beste soort.
Van alle drie de taarten heb ik iets gegeten. Daarna heb ik er afwasmiddel in geknepen om te voorkomen dat ik opeens ‘s nachts nog wat hapjes eruit wilde nemen. Zelfkennis is een mooi iets, wat u zegt. Vooral indien men daar op het goede moment van gebruik maakt.
Vilan van de Loo
