Langzaam maar zeker verdwijnt ook de fax uit onze wereld. Apothekers en artsen vinden het ding ouderwets. Waarom zou je faxen als je kunt mailen? Daar zit iets in. Het is een kwestie van tijd voordat de fax weg is. ‘t Spijt me toch. Ik heb zelf een fax.
De fax die ik nu bezit, is de opvolger van mijn allereerste fax. Die stamde uit het tijdperk toen internet nog iets bijzonders was. Faxen vond ik een wonder. Je stopt papier in een apparaat en elders ter wereld komt dat papier er weer uit. Of nog magischer, je zit gewoon thuis op de bank en uit het niets, of nou ja, uit je fax, verschijnt een brief. Speciaal voor jou. Tastbaar. Dat heeft een mail nou weer niet.
Mijn fax is al jaren nutteloos. Het ding staat er te staan, als vertegenwoordiger van vervlogen emoties. In een hoekje, ook dat nog. En toch wil ik er geen afstand van doen.
Dat lelijke mosgroene apparaat herinnert me aan die allereerste keer dat ik over een fax hoorde. Wanneer het was, ben ik vergeten. Maar nog voel ik iets van het ontzag en de verbazing van toen. Het leek wel science fiction. En ik besloot dat ik een fax zou aanschaffen, zo gauw het kon. Nu valt het in de categorie langspeelplaten en bakelieten telefoon, die ik ook al in huis heb. Wie heeft er nog een fax? De vooruitgang wordt steeds sneller ouderwets.
Het gekke met mij is, dat ik dol ben op alle nieuwe dingen en heviger dan ooit naar het oude verlang. Naast me op tafel ligt een razendsnelle smartphone, en aan het plafond hangt een kroonluchter van voor de Eerste Wereldoorlog. Het meeste menselijk contact verloopt digitaal en tegelijkertijd probeer ik mooie kleine briefjes met vulpen te schrijven, al is mijn handschrift zo ongeveer onleesbaar geworden. De spullen van vroeger stemmen mij weemoedig, en ze troosten me ook, op dezelfde manier als een zeer oud huis dat doet. Ze waren er al toen ik er nog niet was, en ze zullen er na mij ook nog zijn. Alles wat ik tot stand breng, is meegenomen.
Misschien komt het door de zomer, dat ik vandaag weemoedig ben. Dat merkwaardige seizoen met altijd te weinig zon en die leegte van mensen die weg zijn, of “nee ik ga nog” opeens verdwijnen, net zoals de fax, min of meer.
Vilan van de Loo
