Goed slapen

Hoe simpeler iets is, hoe moeilijker het kan zijn om te leren. Minstens een keer per week hang ik vermoeid op de bank. Weer deed ik het licht te laat uit. Slaapgebrek wreekt zich eerder vroeger dan later.

Slapen gaat velen gemakkelijk af, zo hoor ik in mijn omgeving. Snij ik dit onderwerp aan, dan is er altijd wel iemand die opgewekt verklaart dat hij of zij slaapt zodra het oor het hoofdkussen raakt. Dan denk ik: geef mij zo’n oor. Want dat zou ik graag meemaken. Als mijn oor het hoofdkussen raakt, is dat voor mijn hersenen het signaal om extra activiteit te ontplooien. Wat ik overdag onbelangrijk vind, is na het uitdoen van het licht opeens een zaak van leven of dood. Denk hierbij aan vraagstukken als: wanneer heb ik voor het laatst aardbeien gegeten.

Ik doe mijn best. Elke avond heb ik een vaste structuur, die eindigt met op tijd de computer uitzetten, afwassen en samen met mijn huiskater Bert – “We gaan slapen” – naar boven. Op bed gaan we aaien en nemen we de dag door. De laatste gedachten schrijf ik op een kladblok, dat ligt naast mijn bed. Ik masseer mijn voeten onder het toeziend oog van de huiskater. Dan gaat het lampje uit, neem ik iets in, bedenk waar ik dankbaar voor ben en vervolgens val ik niet in slaap.

Dat ik toch slaap, weet ik omdat ik ‘s nachts een paar keer wakker word. Dat is omdat ik het antwoord op de kwestie aardbeien heb gevonden, omdat Bert miauwt omdat hij de bak met succes heeft gebruikt of om op het kladblok een aantekening te maken die ik de volgende ochtend niet meer zal kunnen lezen.

Zo ploeter ik voort, vastberaden het slapen eens te zullen leren. Het is verreweg het moeilijkste van de alledaagse zaken, hoewel niet-piekeren ook hoog scoort. Je zit in de wachtkamer voor een afspraak die je zelf hebt gemaakt en je piekert over de behandeling die je al kent. Zinloos en overbodig. Toch doe ik het. Waarom? Dat weet ik niet. Of misschien wel.

Hoe groter de ellende in de wereld, hoe eenvoudiger ik mijn eigen leven wil maken. Overzichtelijk. Daarin moet alles kloppen, zoals de radartjes in een horloge. Alles moet op tijd, elke seconde telt, een lopend uurwerk is voorspelbaar, iets daarvan bestaat dan nog. Kostbaarder per dag.

Vilan van de Loo

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.