Langzaam trok de hitte weg. Mijn grote huiskater Bertje kon ergens anders liggen dan voor de ventilator. En ik viel ‘s middags niet meer in slaap op de bank, om bij het wakker worden de verloren tijd terug te wensen. Het leven was weer normaal, min of meer.
Met het verdwijnen van de hitte kon ik nadenken. Ik ben geen ochtendmens, anders was het nog net uit te houden geweest. ‘s Avonds was ik door het aanhouden van de hogere temperaturen sloom. Wat gek, bedacht ik, hoe snel je gewone manier van doen aangetast kan worden. Flink zijn helpt niet als je hitteziek bent.
Weer besefte ik hoe kwetsbaar de mens is. Wat hebben we nou eigenlijk echt aan zekerheden? Weinig. Of niks. We hebben plannen, hoop en verlangens, en alles kan zo weg zijn. Het omgekeerde is ook waar. Een bittere man die na zijn scheiding meent klaar te zijn met dat vrouwvolk ontmoet iemand en verzacht weer. Laatst las ik over een stel dat met het laatste huishoudgeld een loterijlot kocht en vervolgens een flinke geldprijs won. Ook dat onvoorspelbare.
Toch maak ik plannen, en hoe. Ik kijk nou al uit naar 2020, dan heb ik een vuistdikke biografie af. Twee jaar daarvoor, dus in 2018, een ander boek. En volgend voorjaar weer iets anders. Een paar jaar geleden heb ik in het ziekenhuis gelegen en sindsdien is mijn motto: doen wat kan, zolang het kan. Voor zomaar wat luieren heb ik dus geen talent.
Ja, natuurlijk weet ik dat alles altijd kan veranderen. Er hoeft maar een tak van de boom te vallen, net op de plek waar ik sta en hopla, de tijd van boekenmakerij kan ik inruilen voor de tijd van revalideren. Misschien ben ik juist daarom zo gehecht aan plannen en vaste voornemens. Dan voel ik toch nog een beetje greep op het leven. Daar kan ik manisch in zijn: heb ik het druk, dan maak ik een schema met daarin wat ik per kwartier doe, en achter elk schema teken ik een blokje dat ik kan aankruisen. Kwartier voorbij, taakje af, blokje vol. Tevreden. Dat zijn gelukkige momenten.
En soms komt de levensles het huis ingestroomd: warme zon, hoge temperaturen, de ventilator loeit, Bertje zucht en als ik wakker word, denk ik: hier moet ik leren tijd voor te maken, voor het weer, het toeval, pech en geluk.
Vilan van de Loo
