“Tim was heel anders dan jij,” zei ik tegen mijn grote huiskater Bert. “Zijn neus bijvoorbeeld was in de loop der jaren zwart geworden en die van jou is snoeperig rose. Het is alletwee even mooi.” Bertje luistert aandachtig wanneer ik over Tim vertel, maar dat kan ook met het aaien te maken hebben.
Het is nu langer dan een jaar geleden dat Tim stierf. En nog steeds zijn er momenten waarop ik verwacht dat hij de kamer binnen wandelt, met zijn staartje vrolijk omhoog gestoken en met een houding die zegt: ziezo, daar ben ik weer. Het is raar om daarnaar te verlangen. Ik weet heus wel dat hij niet meer op aarde is. Kennelijk is er een plekje in mijn hart dat hardnekkig blijft geloven dat Tim niet dood kán zijn, omdat we het altijd zo gezellig hadden en omdat we zo heel veel van elkaar hielden. Toch heb ik hem met mijn eigen handen in zijn laatste doos gelegd. Dat was er ook.
Straks, op Dierendag, is er een avond op de dierenbegraafplaats Oud-Rijswijk. Dan mag ik vertellen over het jaar van rouw en verlangen dat achter me ligt. En ook over het vinden van een nieuwe liefde, want dat is Bertje. Het zijn de grote levensvragen waar we vroeger of later allemaal voor komen te staan. Afscheid nemen, hoe dat moet. Omgaan met de leegte in huis. Opnieuw van iemand gaan houden, ook al denk je: hij gaat eerder dan ik, en moet ik het verdriet dan weer opnieuw doormaken?
Bertje komt net als Tim uit het asiel. Toen ik hem zag, wist ik van binnen: dit is hem. Hij had een zachte vacht, en toen ik achter zijn oor friemelde, draaide hij verlegen zijn kop weg. Tijdens de eerste weken ontdekte ik wat een vriendelijk karakter hij had. Als ik moest huilen om Tim, mocht ik mijn gezicht in zijn vacht stoppen. Dat vond hij goed. Daarna knuffelde ik hem dankbaar. Zo leerden we elkaar kennen, en dankzij elkaar kregen we alletwee een thuis.
Het is een heel ding, die lezing. Ik zal zorgen dat het af en toe om te lachen is, en dat wanneer u komt met een verdriet van binnen, u zachter naar huis gaat dan u kwam. Want ik ga delen wat ik heb geleerd over rouw en liefde, en waar de troost is.
Vilan van de Loo
