In mijn ideale leven eet ik elke avond hetzelfde, arriveert het weer dat voorspeld is, trek ik een vertrouwd mantelpakje aan en gaat er nooit een winkel failliet. Al mijn handdoeken komen van V&D, en ik wilde net nieuwe kopen, in de kleuren die ik al had. Veranderingen, nee.

Tegen mijn huiskater Bert zeg ik altijd dat veranderingen ook een verbetering kunnen zijn, en dan luistert hij geduldig. Maar we zijn hetzelfde. Staat er op de verpakking dat het een vernieuwde receptuur is, dan worden we onrustig. Het vertrouwde is weg. En dat nieuwe, je weet het nooit. Verrassingen vinden we deprimerend.

Waarom zijn wij zo, vraag ik aan Bert maar dat weet hij niet. Anderen zijn dol op het onbekende, van die ontdekkingsreizigers van het dagelijks leven. Gaan ze uit eten, dan willen ze iets van de kaart wat ze nog niet kennen. Ooit was ik in Athene (wegens de romantiek) en daar speurde ik de kaart af naar iets dat tenminste vertrouwd léék. Het viel tegen. Net als die hele reis eigenlijk, behalve de stad zelf, maar daarvoor was ik niet in het vliegtuig gestapt.

Gewone dagen zijn het fijnste. Dat je ‘s morgens al weet hoe je bent als de avond er is. Hè, lekker is dat. Het geeft vertrouwen in het bestaan. Hoe saaier een dag, hoe vrolijker ik ben. In mijn huis verandert er dan ook haast nooit iets. De bank heb ik in een ver verleden gekocht en die is versleten, maar ik ben er zo aan gehecht geraakt. En ik lig er prima op. Iets wegdoen vind ik moeilijk. Het is toch een soort afscheid van een herinnering, een souvenir van het verleden. Gezien de hoeveelheid spullen die er in huis zijn, ben ik tegenwoordig heel terughoudend met iets aanschaffen.

En terwijl ik dit zo genoeglijk overdenk, hoor ik ook dat kleine stemmetje in mijn hoofd klinken. Dat vraagt of ik het echt zo willen, vijftig jaar erbij en nooit het kleinste verschil tussen de ene dag en de andere. Ja-nee, aarzel ik, en meteen wil ik onderhandelen. Alle lieve mensen blijven leven, dat moet zo blijven. Belastingen mogen anders. Er moet minder suiker in het eten. Dan zegt dat kleine stemmetje dat zo het leven niet werkt. En dan ben ik weer extra dankbaar voor al het goede van vandaag dat er gisteren ook al was.

Vilan van de Loo