Wanneer mensen me vragen wie er bij mij thuis de baas is, dan roep ik zo hard mogelijk: “Ik natuurlijk!” De werkelijkheid is dat mijn grote huiskater Bert de macht aan het overnemen is. Dat merk ik aan de situatie met de brokjesbal.
Bert is wat de dierenarts “een maatje meer” noemde. Een royaal postuur. Kwaad kan het niet, maar ‘t moet natuurlijk geen maatje veel te veel worden. Daarom kocht ik een blauwe brokjesbal. Een holle bal met gaten, die ik met brokjes vulde waarna Bert ermee zou rollen om ze eruit te krijgen. Dat was het idee.
Dat ik moest voordoen hoe de brokjesbal werkte, begreep ik. En ook, dat hij ‘s morgens nog te moe was om een pootje uit te steken naar de bal. Dan zaten we samen met de bal te spelen. Ik tikte ertegen, de bal rolde en liet wat brokjes los, Bert at smakelijk en moest van de gezelligheid spinnen. Dat vertedert een vrouw. Dus deed ik het nog een keer met die bal. Soms miauwde hij er ook om, dat vond ik zó lief. Op een dag zou hij snappen hoe het werkte, en dan deed hij het natuurlijk zelf.
Uit die mooie droom werd ik op een ochtend wakker. Ik zat aan mijn werktafel en hoorde een bekend geluid. Naast me was Bert als een volleerde huiskater met zijn bal aan het spelen. “Kún jij het?” vroeg ik verbaasd. Hij keek betrapt en miauwde hij met een zielig piepje. Hij keek hulpeloos en toen hij zijn ene voorpootje aarzelend omhoog tilde, begreep ik dat hij me nodig had. Binnen twee seconden zat ik naast hem en tikte tegen de brokjesbal. Bert moest weer spinnen. Want als ik het deed, kwamen er lekker veel brokjes uit.
Je zou denken dat na een zwak moment een fase van flink zijn begint. Dat dacht ik ook. Maar de werkelijkheid gebiedt te zeggen dat Bert en ik elke ochtend, en ook wanneer hij trek heeft, samen met de brokjesbal aan de gang gaan. Ik tik, hij eet. Ik tik, hij spint.
Bert is nog steeds een maatje meer kater, maar tijdens haar laatste bezoek zei de dierenarts dat hij er gelukkig uitzag. Ik straalde van trots en keek vertederd naar mijn huiskater. Dus toen Bert even later “Meeww!” beval, kwam ik er meteen bij om tegen de brokjesbal te tikken.
Vilan van de Loo
