De wijkvereniging duwde een kleurrijk foldertje door de brievenbus. Of ik mee wilde doen met de buurtapp. Voor de veiligheid, de saamhorigheid, met elkaar waren we sterker en dat ik per ommegaande mijn naam, adres en telefoonnummer kon doorgeven. Ja, ik ben daar gek. Natuurlijk ben ik voor veiligheid en al die mooie dingen meer. Soms zie ik op een straathoek een bordje hangen dat me waarschuwt: alle buurtbewoners houden me hier in de gaten. De tijd van gordijntjes opzijschuiven en gluren is weer helemaal terug. Veiligheid heet het nu.
Daar valt wat voor te zeggen. Een paar nachten terug werd ik wakker van een politiesirene die akelig dichtbij klonk. Ik het bed uit en uit het huiskamerraam hangen. De politiewagen stond op de hoek, meer zag ik niet, en Twitter wist van niks. De auto vertrok en ik ging weer slapen, voor zover dat lukte, want ik lag met vragen in bed. Of zo’n buurapp daarop de antwoorden zou geven, moet ik toch betwijfelen. Want ik heb mijn vragen, een ander vermoedend en de derde lag al wakker en heeft zin in een digitale rel en jaagt alle buren in de slapeloosheid. Liever vertrouw ik op de politie, al klinkt dat naïef in de tijden van bezuiniging en administratieve last. Ellie Lust werkt er ook al niet meer.
Ik voel nog een ander bezwaar tegen de buurtapp en dat is het idee om de hele buurt, inclusief alle mensen die ik niet ken en een aantal die ik op basis van gezicht en gedrag niet wens te kennen, om iedereen zomaar te laten weten wie ik ben en waar ik woon en hoe ze me het snelste kunnen bereiken. Verwarde personen zijn overal en wie vandaag niet verward is, kan het morgen wèl zijn. Misschien was dat gordijntje opzij schuiven toch logischer dan we nu denken.
Het foldertje van de buurtvereniging heb ik dus bij het oud papier gelegd. Maar de nieuwsgierigheid plaagt me. Ik zou best ergens een tweedehands telefoon kunnen opscharrelen en me zo als buurtbewoner kunnen melden met een leuk profiel. Hoi, ik ben Henk, mijn hobby is gewichtheffen en kickboksen, ik slaap licht en ik slik agressieremmers maar ik vergeet ze best vaak in te nemen. Dan gluurt er niemand nog naar mij, en ik kan volop gluren naar de buren. Dan blijken dan ook allemaal gewichtheffers te zijn. Een veilig gevoel, zeker weten.
Vilan van de Loo
