“Maar wil je dan echt geen kinderen?” vraagt af en toe iemand me. Nee, echt niet. Ik heb er gewoon nooit zin in gehad en nog steeds niet. Dat is voor veel mensen het moeilijkste om te snappen. En eerlijk gezegd, soms twijfel ik toch.
Die twijfel voel ik bij dit soort dagen. Moederdag, Kerstmis, een enkele keer bij een verjaardag. Soms is de twijfel er ook wanneer ik een gezin op straat zie lopen, vrolijk en samen op weg naar iets leuks. Even. Want dan fantaseer ik dat mijn echtgenoot en de zeven kinderen zich verstopt hebben in de badkamer en dadelijk mij komen verrassen, en dan weer bezit nemen van het huis, met alle drukte van dien. Nee, toch maar niet. Ik woon eigenlijk het liefste samen met mijn huiskater Bert.
Het is een oud idee dat elke vrouw moeder wil worden. Net of dat ingebakken zit bij de soort en het alleen een kwestie van tijd is, eer het verlangen de kop opsteekt. Dat dacht ik vroeger ook, maar het verlangen bleef weg. Daardoor ben ik erover gaan nadenken. Ik zag steeds meer vrouwen die evenmin kinderen hadden en toch of juist een gelukkig leven. Dat is de verworvenheid van deze maatschappij: we kunnen kiezen. Een auto hoef ik evenmin. De televisie ging afgelopen zomer naar de kringloopwinkel. Wat het me oplevert, is ruimte. In die ruimte ontstaan de levensvragen: waarheen, waarvoor, en hoe daar te komen?
Wanneer je kiest voor een leven zonder kinderen, zijn dat soort vragen van belang. Een mens wil iemand van betekenis zijn, wil iets tot stand brengen om nu te delen en straks na te laten, tenminste dat hoop ik. Een leven dat vooral bestaat uit gezelligheid, lekker eten en leuk tv-kijken, dat kan toch niet genoeg zijn? Zoals de een een kind opvoedt en het beste van zichzelf wil meegeven, zo moet ik dat op een andere manier doen. Daarvoor schrijf ik dus boeken. Nee, dat zijn niet mijn kinderen. Het zijn boeken.
Ach, wat kun je filosofisch worden als er weer zo’n familie-feestdag nadert. Het doet iets met je, misschien juist als je geen kinderen hebt. Je weet weer waar je staat, en dat is: na jou houdt het op. Een los draadje ben je. En dat moet dan toch, op de een of andere manier, voor jezelf goed genoeg zijn.
Vilan van de Loo
Geer melssen
Vilan, reed hier maar een bus van wateringen nadat haga zhui s