Als het aan mij ligt, eet ik elke dag hetzelfde. Dat is gemakkelijk en overzichtelijk, en het scheelt hoofdbrekens over wat ik nou weer moet eten. Maar variatie is gezond en dus kocht ik een rol beschuit met extra granen. Wel van mijn vaste merk.
Thuis duurde het nog een paar dagen eer ik de rol openmaakte. Wat ik zag, stelde meteen teleur. De eerste beschuit was gebroken. De extra granen waren erop geplakt, waarmee wilde ik niet weten, en de beschuit zelf oogde qua voedingswaarde een paar punten boven karton. Nou nou, zei ik tegen mezelf, wat een weerstand, probeer het gewoon, het kan nu alleen maar meevallen.
Het viel toch tegen. De beschuit smaakte nergens naar, zelfs niet naar karton en nadat ik de eerste had weggewerkt, bleven er nog twaalf over. Daar had ik voor betaald en als knieperig Hollandsch meisje diende ik die daarom ook op te eten. Aan de andere kant ben ik aan het leren vriendelijk voor mezelf te zijn dus misschien hoefde zoiets niet. Wat moest ik er dan mee beginnen?
Eten weggooien kan niet. Daarvoor hebben we de oorlog niet meegemaakt, roept iets in mij, al ben ik van na de oorlog. Verder zou ik me er simpelweg voor schamen, wegens de luxe ervan en het besef dat mensen elders het zoveel moeilijker hebben. Als je daar verder op doordenkt, zit je zo schillen te eten dus ik probeer het nu bij de beschuit te houden.
Het pak was aangebroken. Daarmee viel een donatie aan de voedselbank af. En dan nog, stel dat ik twee rollen had gekocht, zou ik dan werkelijk erheen gaan om die ene beschuitrol te doneren? Zouden ze het accepteren? Weer zoiets moeilijks. Het principe versus de werkelijkheid. Iets aan anderen willen geven, maar weten dat het niet zo gemakkelijk is als geld geven aan de dakloze meneer. (Hij vraagt altijd twee euro, terwijl ik vermoed dat hij meer kan gebruiken, dat is ook zoiets ondoorgrondelijks)
Ik weet dat er recepten bestaan waarin beschuitkruimels voorkomen, maar die maak ik niet. Dus ik heb beschuit of ik heb het niet. En nu heb ik het.
Vermoedelijk ga ik de resterende twaalf aan de vogels doneren, nadat ik de beschuiten op maat heb verbrokkeld. Ik hoop dat ze het lusten. Dat is het opgelost. Wat zijn principes toch lastige dingen, vooral als ze zich manifesteren in een beschuit.

Vilan van de Loo