De temperatuur gaat dalen en overal zijn de witte winterverhalen te lezen. Het gaat al over schaatsen, over nachtvorst en over ik weet niet wat allemaal, en ik lees er nul letters van. Het maakt me bang.
Kou vind ik niks. Het beklemt me. Mijn vingers verstijven, mijn tenen verliezen hun vermogen te buigen en zo is er meer fysiek ongemak, maar erger dan dat is dat vage angstige wat over me komt. Ik ga piekeren.
Als er maar geen ijzel komt, de straten zijn zo schots en scheef en houvast heb je ook al niet echt ergens aan. Je kunt een winkel ingaan: niets aan de hand. Weer buiten: alles spiegelglad. Zulke onverwachte narigheid heb je in de zomer niet.
Als het maar niet erger wordt, je ziet niet wat voor schade het huis oploopt. Hiervoor woonde ik in een ander oud huis en daar bevroren de waterleidingen. Dagen na de vorst ontdooiden ze, met een groot risico op kapotspringen. Ik kreeg alleen lekkage, daar was ik toen maar dankbaar voor. Nu pak ik de leidingen in met krantenpapier, maar toch.
Als het maar niet aanhoudt, mijn hart doet pijn als ik aan dieren en mensen denk die op straat moeten leven. Mijn eigen Bertje was vroeger een straatkater, wat moet dat moeilijk voor hem zijn geweest. Daar ga ik hem de rest van zijn leven voor compenseren met knuffels en hapjes.
Dus dit soort dagen ben ik streng met mezelf. Geen kranten lezen en helemaal geen Telegraaf. Elke dag kijk ik even kort op een website naar de weersvoorspelling en daar kleed ik me dan op. Ik verplicht me om elke dag aan de lente te denken die ondanks alles toch onderweg is. En me concentreren op wat ik vandaag, dit uur nog, te doen heb.
Het is ook een oefening in je eigen weg gaan, los van moeilijke verhalen waar je gevoelig voor bent. Daar gaat het eigenlijk om. In een horrorwinter ben ik even weerloos als in een blokhut zonder ramen op de Mount Everest. Inderdaad, daar zijn films over. Zoek op YouTube op ‘disaster nature’.
Dus een eigen weg gaan. Oefenen. Concentreren op de dag die voor me ligt. Dat is het enige en het werkt beter dan ingezonden brieven schrijven met klachten over sensatie-winterverhalen, of mensen afblaffen die over de Elfstedentocht beginnen. Ik heb alleen mezelf in de hand, zo eenvoudig is dat en tegelijkertijd ook zo moeilijk.
Vilan van de Loo
