Het was een middag, zo vreemd en wonderlijk, dat ik het nog niet goed begrijp. De zon scheen, er was geen wolkje aan de hemel, en door de vakantietijd waren de straten leger dan anders. Die middag ging ik naar de begraafplaats aan de Kerkhoflaan, op zoek naar vergeten vrouwen.
Vergeten waren ze met naam en toenaam, maar daar, op het kerkhof, zou er een klein perkje zijn met grafstenen. Zeebaboes, ik schreef al eerder over deze kinderverzorgsters uit het oude Indië. Enkelen stierven in Den Haag, ver van hun geboortegrond, en vonden op de gemeentelijke begraafplaats de eeuwige rust. Op de grafstenen stonden hopelijk inscripties.
Het kerkhof bleek groot. Hoofdpaden en zijpaden, en perken en perkjes. Ik verdwaalde snel en bleef gewoon lopen, dat was geen straf. Zon, schaduw, rust en stilte en zelfs een kleine poes die van mijn aanwezigheid gespannen werd. “Sorry hoor,” zei ik. Het beestje rende weg, een struik in.
Twee mannen van het onderhoud zagen me ronddolen. Ze reden in een kleine open vrachtauto, in de achterbak lag zand. Er staken twee schoppen in. Waar of ik moest zijn? Binnen de kortste keren stonden we er allemaal. Ik zag de stenen in het perkje. De letters waren nauwelijks nog zichtbaar, verweerd geraakt door regens en wind. Ach, wat erg was dat. Dan lig je dood te zijn in een ander land en je naam wordt langzaam weggevaagd, net of je er eigenlijk niet mag zijn. Het deed me wat. “Er is vast niemand meer die kan zeggen wie hier ligt,” zei ik treurig tegen de mannen. Ze keken naar elkaar en toen naar mij. “Er is een meneer die hier soms bloemen legt, op elk graf eentje,” zeiden ze. Nee, een naam wisten ze niet. Op een stukje papier kladde ik snel mijn naam en telefoonnummer, ingeval de meneer terug zou komen en zij hem zagen. Op het kantoor zouden ze er melding van maken. Misschien was hij wel een kleinzoon van een zeebaboe. Alles kan.
Al met al heb ik na deze wonderlijke middag op het kerkhof nieuwe hoop gekregen om iets meer van deze vergeten vrouwen te ontdekken. Het is niet zo toevallig dat ik verdwaalde, dat net deze mannen in de buurt waren en dat zij precies wisten wat ik nodig had. Iets groots heeft alleen een klein beginnetje nodig.
Vilan van de Loo
