Er zijn berichten die je leest die zo vreemd zijn, zo raar en eerlijk gezegd zo gek, dat je vanzelf denkt: misschien heeft het toch een reden. In Italië houden ze mazelenfeestjes, waarvoor wel en niet ingeënte kinderen uitgenodigd worden. Het idee is: een kind dat mazelen krijgt, komt daar sterker uit. Vorig jaar stierven in Italië vier mensen aan de ziekte.
Ja, die discussie over wel of niet inenten laait dan weer helemaal op. De voorstanders zeggen dat met een goed inentingsprogramma de ziekte binnen twee jaar heel Europa uit kan zijn, de tegenstanders zeggen van alles, zoals dat sterker worden en dat je van die injecties ook autistisch kunt worden. Zelf ben ik ingeënt, dus draag ik bij aan een mazelvrij Europa. Aan mij ligt het niet. Op autisme moet ik me nog laten testen.
In principe ben ik voor zelfbeschikkingsrecht. Hoe moet het met een baby, een peuter, een kind dat niet over zichzelf kan beschikken? Daar zit de moeilijkheid. De vraag is dan: heeft een kind recht om lang genoeg te leven om zelf een besluit te nemen of moet een kind in alle opzichten gehoorzamen aan de ouders die toch het beste willen voor hun kind? Nou, u hoort vast wat mijn mening is. Iedereen inenten tegen mazelen en al die andere besmettelijke enge ziekten waar mensen aan kunnen doodgaan, wat niet hoeft.
Mazelenfeestjes, het idee al. En de kinderen maar plezier maken. ‘s Avonds: “Heb je het leuk gehad?” Het kind: “Ja mam, we hebben uit elkaars glas gedronken, dat was een spelletje.” Het is Russische roulette spelen met de gezondheid van je kind en de gezondheid van anderen. Wat komt er hierna: tuberculose theeparty’s? Roodvonk vuurkampen? Nog even en de cholera is terug in Nederland, misschien kom je daar als kind ook sterker uit.
We schoten net zo lekker op met al die inentingen en bijna verdwenen ziekten. Op oude familiefoto’s zie je dat goed. Iemand met een horrelvoet (heb je niet meer op straat) een bochel (zelfs het woord is ouderwets), een oudoom die raar oogt en over wie je dan hoort: “Die had de Engelse ziekte.” De wat? Zo onbekend is dat gelukkig inmiddels. Die kant moeten we ook op met de mazelen. Iets voor oude foto’s, net als ijzeren longen en de witte bedjes in Zwitserland. De vooruitgang moet toch ergens toe dienen.
Vilan van de Loo
