Zo ongeveer alles wat mogelijk was leek gezegd te zijn na de dood van David Bowie en de wereld maakte zich gereed voor de grote begrafenis. Toen kwam dat laatste nieuws. Hij was al weg. In stilte vertrokken. Ik moest er gewoon van lachen, hoe ongepast dat ook was.

In stilte? Dat was iets nieuws. Sinds prinses Diana stierf en met zoveel publieke aandacht begraven werd, zijn we dat niet meer gewend. Hoe meer publiciteit, hoe geliefder de persoon was, lijkt de regel te zijn. En nu blijkt er opeens ook een andere mogelijkheid te zijn. Het is een voorbeeld dat tot nadenken stemt. Dat Bowie al maanden ziek was en dat evenmin met de wereld deelde, hoorde er met terugwerkende kracht bij. Zo kan het dus ook.
Wie een beetje of meer beroemd is, etaleert het grootste leed voor het breedste publiek. Sterven doe je samen, lijkt de moderne opvatting te zijn. Leed moet je bespreken. Heb je nul roem, dan doe je dat op Facebook. Daar is positiviteit al lang niet meer het enige. Kennissen vertellen dat een moeder is overleden of plaatsen foto’s van zichzelf in een ziekenhuisbed, voor en na de operatie. Zie daar maar eens op een toepasselijke manier op te reageren. En toch moet dat, want je bent Facebook-vrienden. Delen is de norm, reageren de plicht.

Klein leed wil ik best vernemen. De problemen van alledag met elkaar bespreken, dat vind ik gezellig. Hoest jij ook zo, ja het heerst. Een beetje geklaag, van het voorspelbare soort. En als er iets ergers aan de hand is? Misschien kan een mens dat dan alleen delen met de dierbaren. Niks zeggen terwijl er een wereld aan Facebook-sympathie ligt te wachten is natuurlijk moeilijk. Zie jezelf dan maar eens te beheersen.

Over de zelfbeheersing van David Bowie las ik artikelen die een ondertoon van verontwaardiging bezaten. Men vond dat hij ons iets onthouden had, mogelijk zelfs bewust had voorgelogen, want wij hadden er recht op gehad dit te weten. En men begreep niet goed, waarom hij niks had gezegd.

Ik hoop vurig dat het een nieuwe trend gaat worden, om de allerpersoonlijkste zaken alleen met een kleine kring te delen. Want er zijn situaties, die we niet hoeven te zeggen tegen elkaar, die we niet hoeven te weten. Kunnen zwijgen als spreken zo gemakkelijk is, is toch het mooiste.

Vilan van de Loo