Er is veel gaande in het land en temidden van dat alles zijn de supermarkten onderling een oorlog aangegaan. Om ons. Wij zijn de Kerstklanten, degenen die extra veel geld gaan uitgeven. Tenminste, dat hopen de supermarkten. Aan welke bedragen moeten we denken?
Wat er gespendeerd is, zullen we pas eind december horen. Begin januari komt het journaal met een overzicht van alle uitgaven van deze maand. Sinterklaas, de Kerst, Oud & Nieuw, het eten, de kleren, het vuurwerk, noem het op, er zullen verbijsterende cijfers genoemd worden. En in de huiskamer kijkt de een naar de ander en zegt: “Wat een bedragen!” Die ander haalt de schouders op. Het is elk jaar toch hetzelfde. En dat is waar.
Voor mij is december jaar na jaar een zware training in verdraagzaamheid. Ik wil niks, en de wereld presenteert me alles. En o, die supermarkten. Tegenwoordig staat er bij de ingang een inzameling voor de voedselbank, wat hard nodig is, maar ook in de andere elf maanden van het jaar. Nu al rennen de kinderen krijsend rond. Overal zie ik grote stapels dozen met aanbiedingen, het schap met de melk is nauwelijks meer te vinden. De oorlog om de klant is in volle gang. Zou dat echt elk jaar zo blijven?
Eigenlijk denk ik dat de Kerstgekte op z’n retour is. Eerst zal het nog veel gekker worden, daarna zijn we over de top heen en zakt het langzaam in. Ik hoor steeds meer mensen zeggen dat ze er dit jaar minder zin in hebben en nu al uitkijken naar januari, wanneer het leven weer normaal is. Geen verplichtingen en verwachtingen meer. De grote lawine van kaarten is immers ook afgenomen. Zelfs mijn belastingconsulent stuurt een mailtje waarin een regeltje staat over bomen en papier. Kerstmis is vooral achteraf en vooraf leuk. Tijdens niet meer.
Zelf ben ik tot mijn spijt meegesleurd in de waanzin van die supermarktoorlog. Ik dagdroom uitgebreid over de aanschaf van een chocoladetaart, terwijl ik niet eens zo goed tegen suiker kan. Waarom? Daar heb ik geen verstandig antwoord op. Geluk zit niet in een taartje, zelfs niet met Kerstmis. Ik probeer me dus vast te houden aan de vaste indeling van mijn dagen: werken en wandelen, tussendoor spelen en aaien met mijn huiskater Bert. En dankbaar zijn dat ik nergens moet komen opdraven. Zo normaal kan het geluk zijn.
Vilan van de Loo
