Het was een klein berichtje in de krant en net als een steentje in mijn schoen, bleef het mijn aandacht vragen. We moeten massaal op cursus om te leren reanimeren. Krijg je iets aan je hart, dan moet er binnen zes minuten iemand bij zijn. Aan mij heeft u niks, zeg ik meteen.
Het idee van reanimeren schrikt me af. Dan moet ik zeker een halfdode mond op mond gaan beademen tot- ja, tot wat? Het filmpje in mijn hoofd stopt daar elke keer. Toch jammer. In de krant stond dat er per dag 35 mensen ook stoppen op die manier. Ze krijgen op straat een hartstilstand en bij gebrek aan anderen die een cursus hebben gevolgd, nou ja, u begrijpt het wel. Die 35 vind ik een akelig hoog cijfer. Je moet hopen dat je daar niet bij zit, vandaag of morgen. Of dat er dan iemand in de buurt is, die wel zo’n cursus heeft gevolgd. Vrijwilligers zijn hard nodig. De betaalde krachten kunnen al die hartpatiënten nauwelijks meer aan.
Waarom doe ik het niet? Mijn burgerbordje is vol. Ik voel me moedeloos. Want ik moet de ogen en oren van de straat zijn, mantelzorg verlenen aan iedereen die er slechter aan toe is dan ik, mijn organen tijdig aan andere mensen doneren, zuinig zijn met de zorgkosten en elk jaar een hogere bijdrage betalen en stemmen op politici die vervolgens onbetrouwbaar blijken te zijn en in een nieuwe baan nog meer geld gaan verdienen. En nu moet ik ook nog leren reanimeren, wat klinkt naar een dure cursus inclusief terugkom-dagen. Zoiets is nooit op eens op een tijdstip dat het me schikt.
In principe geef ik om mijn medemens. De een is me dierbaar, de ander zie ik liever gaan dan komen. Maar het principe staat. Dus wil ik best iets doen voor een ander. Hoe nabijer die ander, hoe meer ik wil doen. Uit vrije wil en compassie. In principe betaal ik belasting zodat de overheid de zaken kan regelen die van het algemeen belang zijn. Die twee principes zijn uit balans. Als eenvoudig burger moet ik steeds meer voor het algemeen belang zorgen. En de overheid zorgt steeds beter voor zichzelf, lees ik in de kranten. Het gaat me aan het hart, beide principes en daartussen ben ik klem geraakt. Moedeloos. En een beetje boos, dat ook.
Vilan van de Loo
