“Deze douchegel gaat bij ons uit de collectie,” meldde een briefje in de drogist. Vandaar: voor de helft van de prijs. Het was mijn lievelingsgeur, zoete frisse citroen. Maar hamsteren lukte me niet. Ik had de laatste fles en elders vond ik niets meer. Waarom gaat het toch zo?
Op zich begrijp ik dat een product kan verdwijnen. Dat beslist de fabrikant. Het ene verkoopt wat minder, we zetten iets anders in de markt, even afwachten waar de winst vandaan gaat komen. Inleven is niet moeilijk. Maar ‘t moet van twee kanten komen. Wat zou het sympathiek zijn, als er werd aangekondigd: deze douchegel is nog drie maanden te koop, daarna niet meer. Dan sloot ik een lening af en zette ik mijn schuurtje bomvol douchegel geur citroen. Een voorraad voor het leven.
Als ik hierover voorzichtig klaag – want nou ja, er zijn ergere dingen – hoor ik begrijpende geluiden. Dat je jaren lang hetzelfde gebruikt, en het is even gewoon als ademhalen, en dan sta je op een dag in de winkel en je kijkt verbijsterd naar een leeg schap en denkt wat moet ik kopen. Want door al die jaren van gewenning heb je daar nooit over nagedacht. Op is op. Je gelooft het niet.
Twee wijken verderop zat een grote drogist die misschien een fles douchegel had. Mijn laatste kans. Ik zag het al voor me: hoe ik elke ochtend die fles pakte en wist dat heerlijke hierna stopte, onder het warme douchewater bloot en treurig zijn omdat de fles weer leger was. Daar had ik geen zin in. Toen begreep ik wat het eigenlijke probleem was.
Wanneer er iets fijns is, wil ik dat het altijd zo blijft. Een vriendelijke buurvrouw, schoenen die precies passen, de huisarts, douchegel en de koningin, in het kleine en het grote mogen er geen veranderingen komen. Ik ben gehecht aan de dingen zoals ze zijn. Weten wat je hebt en niet wat je krijgt. Het is leven met gebrek aan vertrouwen. Wat u zegt, een recept voor ontevredenheid.
Daarom besloot ik niet naar die laatste winkel te gaan. Op is op, en nu ontstaat er in de badkamer plaats voor nieuwe douchegels die beter ruiken. Het hoeft niet zo te zijn. Het kan wel. Daar moet ik naar kijken. Niet naar leegte. Naar ruimte, en naar het heerlijke onbekende dat ooit gaat komen, misschien morgen al.
Vilan van de Loo
