Achteraf bezien had ik verstandiger moeten zijn. Maar ik ben optimist. Daardoor kwam het dat ik een afspraak maakte op zaterdagmiddag, hartje Amsterdam, waar het verkeer druk en arrogant is. Meteen toen ik uit de bus stapte, wist ik dat er een probleem was.
Tot dat moment had ik me heel tevreden gevoeld. De trein reed zonder vertraging, ik had de bushalte gevonden en alles wees erop dat ik netjes op tijd zou arriveren. Volgens de aanwijzingen van de website hoefde ik nog slechts een kleine zeven minuten te wandelen. Dat wilde zeggen, inclusief het oversteken van een grote brede straat zonder stoplichten maar wel vol met auto’s, trams, bussen en scooters en enkele driftige fietsers. Het is gek om te zeggen, maar oversteken vind ik moeilijk. Anderen zie ik zig-zaggend de weg oversteken, vol vertrouwen in het bereiken van de overkant. Ik zet een stap, denk nee-nee, ga terug, toch weer naar voren, soms sta ik in ontzetting opeens stil, ik ben de nachtmerrie van alle verkeersdeelnemers.
Waarom kan ik dat toch niet?
Ik zag het verkeer en dacht wanhopig: desnoods ga ik naar de overkant via Amersfoort, komen zal ik er, dan maar te laat, en ik stuurde een schietgebedje naar boven.
Precies op dat moment kwam er een stabiel ogende man aangewandeld. Een nuchtere Amsterdammer die, al lopend, even naar rechts en links keek, en doorliep. Ik naar die man toe. Hij keek me verbaasd aan. Wat die juffrouw moest. En ik, met ietwat te hoge stem: “Ik kan niet oversteken, dus ik wandel even mee aan uw zijde.” De man knikte. Op de stoep werd ik verlegen met mezelf, riep “Dankuwel!” tegen de beschermengel en versnelde mijn pas. Zoiets valt niet uit te leggen aan een Amsterdammer.
Maar ja, aan wie wel? Ik zou graag een andere volwassene tegenkomen die ook slecht kan oversteken. Of iemand die hoogtevrees heeft, waardoor de nieuwste gebouwen nogal ontoegankelijk zijn. Of die winkels vermijdt met sterke verlichting en scherpe muziek. Ik lijd aan de stad en toch hou ik ervan, meer dan van welk platteland ook. Dat drukke, dat irritante, al die ergernissen en onmogelijkheden, ze houden me alert en scherp. Soms doe ik zelfs datgene wat ik zo moeilijk vind: een ander om hulp vragen, zeggen dat ik iets niet kan. Ja, dat is mooi. Maar naar dat drukke Amsterdam ga ik voorlopig niet meer.
Vilan van de Loo
