Waar is de tijd gebleven, dat ik blij was als iemand een cadeautje aan me beloofde? Nu krimp ik in elkaar en denk: nee, niet nog meer spullen. Mijn huis staat vol, ik weet niet wat ik heb en ik wil niks meer erbij. Van dat cadeautje ontvang ik dankbaar de goede bedoeling. Meer niet.

Het probleem zit in mij. Ik hou van spullen. Vooral van boeken en kantoorartikelen. Misschien nog van twee, drie andere dingen. Dus in principe heb ik niet veel, alleen heb ik nogal veel van hetzelfde. Een tijd geleden had ik een obsessie voor rode wekkers, en binnen de kortste keren bezat ik er minstens tien. Die obsessie ging over. Daarna kon ik opruimen, maar de twee leukste wekkers hield ik uit nostalgie. En dat was nog slechts een kleine aanval van verzamelwoede.

Achter mijn huis staat een schuurtje vol met spullen die ik bewaar. Een schommelstoel die ik ooit van mijn moeder kreeg en die ik daarom nooit weg kan doen. Het voorplat van een ledikant, het allereerste bed dat ik kocht in mijn leven. Ook iets met eeuwigheidswaarde. Wat er nog meer in staat, weet ik eigenlijk niet. Gelukkig is de paspop die ik langer dan tien jaar bewaarde, sinds kort weg. Daar was ik op een vreemde manier aan gehecht geraakt. Misschien is dat het fatale, waardoor ik zoveel spullen heb en hou. Je snel aan iets hechten. Zo bezit ik een paar oude porseleinen kopjes met een kraakje erin, maar ach, het staat aandoenlijk en ik heb ze al zo lang. Bovendien heeft ieder mens wel een kraakje en daarom mogen we elkaar niet wegdoen.
Inderdaad, zo komt een huis gemakkelijk vol. En dit zijn alleen de spullen naast de grote verzameling boeken, waarvan ik er honderden heb.

In de krant lees ik, dat heel veel mensen heel veel spullen hebben. Ze willen ontspullen. Minder bezitten. Opruimen, weggooien, ruimte maken, weer de kamers van het huis kunnen zien. Terug naar het minimalisme. Ik moest daarom lachen, vooral om mezelf. Zou ik morgen wakker worden in een bijna leeg huis, dan ging ik weer verzamelen. Het gaat niet om de spullen, het gaat om grenzen stellen. Weten wanneer genoeg echt genoeg is, en daarnaar handelen. Dat is de klus, en daarom ontvang ik van cadeautjes alleen de goede bedoeling. Want daar heb ik altijd genoeg ruimte voor.

Vilan van de Loo