De dag waarop mijn huiskater Bert een operatie aan zijn tanden moest, kwam en ging en was daarna nog lang niet voorbij. De patiënt herstelt voorspoedig, dank voor uw medeleven. En ik heb iets ontdekt, iets moois.
Een mens kan jaren samenleven met een ander, maakt niet uit of het een andere mens, een kat of wat dan ook is, zonder precies te weten hoe diep de verhouding gaat. Iedereen kent het verhaal van de brave huisvader die ‘s avonds nog even weg moest – voor melk of een pakje sigaretten – en nooit meer terugkeerde. Het gezin dacht gelukkig te zijn. Dat is het enige voordeel van een crisis: het schept duidelijkheid over waar je staat.
Ik weet nu waar ik met sta met Bert. Hij vertrouwt me.
Nadat we weer thuis waren, was Bert nog wankel van de narcose. Dat betekende geen trappen lopen. We bleven dus alletwee in de huiskamer en die nacht sliep ik op de bank. In zijn normale doen houdt Bert van gezelligheid en samenzijn, en ik ook.
Ik op de bank. Hij op de leuning van de bank. Ik keek omhoog. Hij keek omlaag. “Moeilijk, hè?” zei ik en kneep mijn ogen deed en Bert kneep terug. ‘s Nachts werd ik even wakker toen hij in de vensterbank sprong.
De dag erna wilde hij dicht bij me in de buurt zijn. Zat ik aan mijn werktafel, dan sliep hij op het kleine bankje dat naast mijn stoel staat. Soms liep hij even rond om de pootjes te strekken en dan kwam hij bij me staan, miauwend om een knuffel, om samen naar de bank te gaan zodat hij lang en zacht geaaid kon worden. Daarna bleven we bij elkaar hangen om zo uit te rusten. Zo viel hij in slaap en dan sloop ik zachtjes terug naar mijn werktafel.
Het was een dag zo simpel en ontroerend als ik er nog maar weinig heb meegemaakt. De geluiden van het toetsenbord, de ademhaling van een kater. Miauw. Wat is er, Bert. Ja, natuurlijk. Prrr-prrr. Van de buitenwereld merkten we niets meer, alleen belde de dierenarts nog om te vragen hoe het ging en later om te zeggen dat die ene vieze pil niet hoefde als Bert er gespannen van werd. Bert vertrouwde me. Deze ex-zwerfkater, met een geschiedenis van misère, vertrouwde me. Het was net of ik een diploma had gekregen.
Vilan van de Loo
