Er was eens een grote loopvogel, denk aan klauwen maatje XL van zeker tien centimeter lang, en die vogel had er genoeg van om in een fokcentrum te zitten. Dus toen de man van het fokcentrum struikelde en viel, zag de vogel een kans. De man is nu dood.
Dit gebeurde kort geleden in het Amerikaanse plaatsje Gainesville. Over de situatie van de vogel bestaat onzekerheid, dus ik vermoed dat er geen knuffels en snacks zijn uitgereikt. Jammer. Want ja, als vogel kom je niet zo gemakkelijk tot dit soort acties. Dan moet er heel wat aan de hand zijn geweest. Ik ging meteen aan de google om meer te weten van de vogel, zijnde een helmkasuaris. Ze eten graag fruit. Lief, hè? De vrouwelijke vogel is groter dan de man. Ze kunnen niet vliegen maar wel lopen (vandaar de naam loopvogel) en flinke schoppen uitdelen. De middelste teen van de poot is het gevaarlijkst, dit geef ik u mee als feit voor jeweetmaarnooit.
Elke keer wanneer er een dier terug slaat, lijkt er een element van rechtvaardigheid aanwezig. Ik lees af en toe een berichtje over een olifant die met een machtige stamp een jager verplettert; net goed, denk ik dan. En weet u nog van Steve Irwin, die verschrikkelijk luidruchtig met filmcamera’s de natuur introk? Wat moet dat een overlast hebben gegeven voor de natuurlijke samenleving. Op een dag was hij onder water aan het filmen toen een giftige pijlstaartrog besloot een grens te trekken en Irwin in zijn hartstreek te steken. De man stierf, ik neem aan dat de pijlstaartrog tevreden naar elders is gezwommen.
De natuur met alle levende wezens daarbij, dat is geen locatie voor plat entertainment. Wel iets om voorzichtig mee te zijn, zoals we ook willen dat er met ons voorzichtig wordt gedaan. Doet iemand ons geweld aan, dan voelen we ons boos. Die emotie is niet exclusief voor mensen, dat ziet u nu weer met de loopvogel. Dat ze niet kunnen vliegen, is voor de bevolking van dat Amerikaanse plaatsje een groot geluk geweest. Denkt u zich eens in dat de Hitchcockfilm The birds tot leven komt, alleen dan met vogels van anderhalve meter en groter, en dan die middelste teennagels nog. Die film is uit 1963 en nog altijd even griezelig als actueel. Stel nou eens dat… inderdaad, we durven er niet aan te denken. Dat zegt genoeg.
Vilan van de Loo
