Op vrijwel elke stations-wc van Nederland, waar de toegang verloopt via een geldautomaat, krijgt de bezoeker een kortingsbonnetje. Dat komt dan uit die geldautomaat. Het is ofwel 0,50 ofwel 0,70, andere bedragen ben ik tot dusver niet tegengekomen. Leuk, korting.
Liever betaal ik niets voor het wc-bezoek, omdat ik die faciliteit een verplichting vind van de NS. Maar korting kan veel goed maken, al is het, zo stond op de achterzijde van het bonnetje, wel aan strenge voorwaarden gebonden. Er is een minimale besteding. Een maximale inleverdatum. Voor het ene is het niet geldig, voor het andere wel. Je mag het alleen inleveren bij deelnemende partijen aan de kortingsactie. Zo stond er nog meer op, met logo’s en uitroeptekens erbij, want elke vierkante millimeter moest natuurlijk optimaal benut worden.
Op de stations-wc van Arnhem raakte ik plotseling aangestoken door het kortingsvirus. Dat kwam ook omdat ze bij de drogist (die voorheen De Tuinen heette) allerlei vlaggetjes hadden hangen, wat in Nederland wijst op aanbiedingen.
Ik erheen.
Het bonnetje had ik in mijn rechterhand geklemd, en die hand zat onzichtbaar opgeborgen in mijn rechterjaszak. Niet iedereen hoeft meteen te zien wat ik kom doen, vond ik.
De aanbiedingen in voorheen De Tuinen waren overweldigend. Drie potjes vitamine halen en dan één betalen, dat is zelfs aantrekkelijk wanneer je de betreffende vitamine in het geheel niet kent. Maar ik zocht iets anders. Iets, nou ja, iets dat mijn leven zou verbeteren, het liefst meteen en blijvend. Of iets, dat het in ieder geval zou beloven. Ik zocht en zocht, zag dat het buiten het station was begonnen te regenen, en voelde van binnen dat ik deze keer niets zou aanschaffen. In mijn jaszak verfrommelde ik het bonnetje.
Korting is korting.
En toch, nee.
Kijk, als de stations-wc’s in het land eigenlijk wel weten dat het niet in de haak is om geld te verdienen aan de hoge nood van reizigers, doe er dan iets mee. Het hoeft niet creatief te zijn, want dan begrijpen we het niet meer. Zelf zou ik graag een klantenkaart ingevoerd zien, zoiets als een zegelboekje, met vakjes voor het inplakken van bonnetjes. Klantenkaart vol, pak wc-papier cadeau. Selfie met de wc-juffrouw.
Het is ofwel consequent zijn en de mensen iets geven dat het leven leuker maakt. Ofwel ophouden met het geven van bonnetjes waar je niets mee kunt en wilt. Links of rechts.
Vilan van de Loo
