Mijn hand ging naar rechts, naar de plaats waar het fototoestel altijd ligt, en voelde niets. Het lag er niet. Het was weg. Of was het gewoon ergens anders?
Als iets niet ligt waar het wel behoort te liggen, dan is dat verwarrend. Het leven is opeens anders, want de hele tijd klopt er iets niet, en als er iets niet klopt, dan kan er wel meer niet kloppen, maar wát, weet je nog niet. Zaak is dus, zo wist ik, zo snel mogelijk dat toestel terug te vinden. Ik keek daarom wel zeven keer op dezelfde plaats en daarna nóg een keer. Resultaat: nul. Toen probeerde ik logisch na te denken.
Wanneer had ik het toestel voor de laatste keer gebruikt? In een archief. Dus het kon daar ook liggen. Wanneer had ik het voor de laatste keer gezien? Hier op tafel. Maar met die herinnering kwam de twijfel, omdat de herinnering me liet zien dat ik het toestel terug legde in de doos, maar daar was het toestel niet. Grote kans dat dit een herinnering was die mijn hersenen hadden gemaakt voor de troost. Ik hield drie mogelijkheden over: als eerste: in het archief, als tweede in het archief en door iemand meegenomen om zelf te houden, als derde hier in huis dus zoeken. Het archief wist van niks.
Ik begon te zoeken.
Uren lang.
Dozen doornemen, kijken achter stapeltjes. Nog eens kijken in de vaste opbergplaats. En intussen voelen hoe innig ik gehecht was aan dat fototoestel, wat we in de loop der jaren samen hadden gezien en meegemaakt, al die ervaringen leken buiten bereik te raken met het verdwenen toestel. Ik zocht door, verdrietig om het zomaar weg-zijn. Toen kreeg ik een idee.
Er was toch iemand aan Gene Zijde gespecialiseerd in dit soort dingen? Even later gaf Google het antwoord. Sint Antonius deed in verloren voorwerpen. Men moest hem aanroepen, de zaak uiteenzetten en later bedanken. Ik twijfelde even – mogelijk werkte hij alleen voor katholieken, en ik ben protestants. Misschien had mijn soort mensen hem dan juist nodig, hoopte ik. Dus ik vroeg om hulp.
We zijn al een aantal dagen verder. Het fototoestel is weg. Wel ben ik begonnen het hele huis op te ruimen, van onder naar boven en terug, en ergens heb ik toch de indruk dat Sint Antonius tevreden op neerkijkt, wachtend op zijn moment.
Vilan van de Loo
