Hij liep vlak achter me, hoorde ik. In de winkelruiten probeerde ik zijn gezicht te zien, maar dat lukte niet. Ik keek om, en zag een blonde man van onbestemde leeftijd, knalhard fluitend. Nu is er iets geks met mij en fluitende mannen. Ik kan er niet tegen en zij hebben nooit iets door. Toen ik nog televisie keek, zette ik het toestel meteen uit wanneer er een kunstfluiter verscheen. De panfluiter wil ik evenmin zien of horen. Maar zogenaamd gewoon voor de gezelligheid fluiten is erger. Die getuite mannenlipjes, dat snijdende geluid wat dwars door elke zenuw gaat, nee.
Gelukkig was ik vlakbij de tijdschriftenwinkel waar ik moest wezen. Ik snel naar binnen. De weldadige stilte deed mij goed en ik wilde net de juffrouw achter de kassa allerhartelijkst begroeten, toen ik achter me de deur weer hoorde opengaan, gevolgd door een snerpend geluid. De fluiter was me gevolgd. Hij stond achter me vrolijk verder te fluiten.
Wat volgde, was een kleine klucht. Ik keek de juffrouw indringend aan en fronste mijn wenkbrauwen. Zij keek blanco terug. Daarna keerde ik me om, staarde naar de fluiter en kuchtte berispend. De man floot lekker door. Weer naar de juffrouw. De man. De juffrouw. Er veranderde niets, behalve dat ik een stuk zenuwachtiger was geworden. Stotterend deed ik mijn bestelling, in de hoop gauw weg te kunnen wezen. “Wat zegt u?” Het duurde toch nog lang.
Tussen fluiten en zingen loopt een dunne grenslijn. Het gaat om een privé-geluid in een openbare ruimte. Toch is hardop fluiten op straat en in winkels normaal, en hardop zingen niet. Neurieën kan weer wel, al hoor je dat minder. Was die man achter mij het Wilhelmus gaan zingen, dan had de juffrouw ingegrepen. En ook is het de vraag waarom het meestal mannen zijn die fluiten? Misschien is het een soort code waarmee ze de wereld om zich heen willen berichten dat alles in orde is, vanwege hun hoorbare aanwezigheid. Padvinders op hoog niveau, met een besef van verantwoordelijkheden. Zoiets.
Vragen of de fluiter wil ophouden durf ik niet. Van kritiek wordt niemand vriendelijker. Op de vlucht slaan lijkt me het beste. Maar ik heb mijn lesje geleerd en zal niet meer een winkel induiken. Nee, een zijstraat in en doorhollen, ver buiten het geluid, en dan heel voorzichtig terug naar huis lopen.
Vilan van de Loo
