Er lag een pakje in de winkel en er moest een handtekening gezet worden. Als bevestiging van afhalen. Want ja, je weet het niet tegenwoordig en bovendien is het in Nederland belangrijk dat we zoveel mogelijk bureaucratie hebben. “Hier tekenen,” zei de juffrouw. Ik haalde even adem..
Dat “hier tekenen” is al een tijdje gaande. Je moet dan je handtekening plaatsen op zo’n veel te klein computervenstertje, wat niet gaat. In sommige winkels hoor je gebruik te maken van een onhandig dik staafje, wat evenmin gaat. Maar je doet het. Ik signaleer dat deze eenvoudige handeling is uitgegroeid tot een karaktertest.
Toen het gedoe met dat venstertje begon, wilde ik een mooie en duidelijke handtekening zetten. Wat ik produceerde, was niveau kleuter drie jaar. Een kras met vage vormen van een letter. Ik voelde me teleurgesteld en ook ietwat ongelukkig. Het zag er zo stom uit. En wie zouden daar allemaal naar kijken en om lachen? “Het lijkt niet,” zei ik tegen de winkeljuffrouw. “Mij maakt het niks uit,” antwoordde ze, denkend aan haar honderden klanten per dag die aan haar kop zeurden. Ik nam het pakje mee naar huis en besloot dat ik het voortaan anders zou doen. Alleen initialen. Die kon ik misschien wel netjes neerzetten.
We zijn nu een poosje verder. Ik oefen nog steeds op nette initialen maar belangrijker vind ik inmiddels de studie van de medemens die op dat venstertje een handtekening moet plaatsen. Eerst bezie ik de medemens en maak een inschatting: ijdeltuit, gaat tussenletters willen zetten. Of: praktisch ingesteld, maakt alleen een paraafje. Creatieve types vrees ik, want die gaan tekenen en dan duurt het weer langer eer ik aan de beurt ben. (U ziet, ik ben van de haast-afdeling die snel twee letters doet) Daarna wacht ik af of mijn inschatting correct is. Echt, zo leer je de medemens beter kennen. Dan staat er iemand zijn hele naam te componeren terwijl iedereen ziet dat ten eerste die naam niet in dat venstertje gaat passen en ten tweede dat daarin veel te veel tijd gaat zitten en ten derde: “Nee meneer, het kan niet overnieuw.”
Ik wist niet dat ik zo’n grote dosis mensenkennis kon opdoen bij het afhalen van pakjes. Regelmatig schuifel ik dus naar achteren in de rij, om meer te kunnen meemaken. Hoe is die ene mensch? Nieuwsgierig in de rij leer ik het.
Vilan van de Loo
