“Maar natuurlijk kan het ook over een maand,” zei de sympathieke stem door de telefoon. “Als dat u beter uitkomt, dan doet we dat toch.” Er moest een nieuwe cv-ketel komen en ik wist wat de stem niet wist: twee overvolle trappen op en dan pas ben je in de berging, waar de ketel hangt. Die berging is tjokvol. Hoe gaan die dingen.
De afspraak stond. Ik maakte een schema voor opruimen. Deze situatie ging ik positief benaderen. Het was helemaal geen crisis. Dit was juist een kans. Helemaal speciaal voor mij, want hoe lang geleden had ik voor het laatst echt goed in huis opgeruimd? Precies. En dan had ik straks een nieuwe ketel in een leger huis.
Peptalk tegen jezelf houden werkt haast nooit. Of net zolang je op de bank ligt. Zet je de eerste voet op het tapijt, dan voel je weer de spanning om het gedoe. Er was sprake geweest van boren en een afvoer in het dak. Kon zoiets wel meteen in orde zijn. Straks kwamen er mankementen. Nieuwe dingen werken niet altijd. En hoe mijn huiskater Bert het zou ervaren om twee monteurs in huis te zien, dat was een grote zorg.
Met ijzeren discipline volgde ik mijn schema. Opruimen, weggooien, naar de schuur brengen. Herhaling vanaf opruimen. Doorgaan, gewoon doorgaan. Bertje hielp mee door toezicht te houden. Soms deed hij voor hoe je in slaap kon vallen op een doos.
De dag zelf zat ik met een wit weggetrokken gezicht van spanning aan mijn tafel te wachten. Werken kon ik niet meer, wegens het concentratievermogen van een garnaal. Bertje lag te snurken. Ik belde: “Hoe laat komen de monteurs?” Om een lang telefoongesprek kort te maken: ze kwamen niet. De dag erna evenmin, wat ‘s morgens nog de bedoeling was geweest. Nu staat de afspraak genoteerd voor een middag in januari.
Het leven is vol verandering, dat weet ik. Het leven van een monteur moet volslagen onvoorspelbaar zijn, dat vermoed ik tenminste. Je staat op en weet: nee, die cv-ketel kan er niet meer bij vandaag. Misschien morgen. Het zijn werkzaamheden die aandacht vereisen, elk gat in het dak moet op maat, er mogen geen vreemde gassen in de woning komen, een kind kan het begrijpen en ik snap het ook.
Maar geen enkel gezond verstand kan op tegen de zenuwen over monteurs, moeten opruimen en alsdatmaargoedgaat.
Vilan van de Loo
